JACQUES PREVEL

Άτιτλο 

Αυτή η εποχή που ευνοεί τα βάσανα

Εγκαλεί κι εγώ δεν ξέρω τι το εξεγερμένο.

Μέσα σ’ αυτό τον αναβρασμό που διακυβεύεται

Η ψευδής μαρτυρία πάνω στο τραγικό έδρανο

Της ζωής της αβέβαιης και της καταραμένης

Το παιχνίδι της διασποράς.

Επιχειρεί στα προάστια του θανάτου.

Και η μοίρα εγκαθιστά ένα παρόν

Απανθρακωμένο απ’ τον παγετό του παραληρήματος.

Ο χειμώνας δεν είναι πια ο χειμώνας.

Ο άνεμος δεν πια ο άνεμος

Ο έρωτας δεν είναι πια ο έρωτας.

Η γη δεν είναι πλέον η γη.

Όλα έχουν μεταλλαχτεί μέσα στη χοάνη ,

μιας αλχημείας χαλασμάτων.

Άτιτλο

Είναι πάρα πολλοί.Αυτά που λένε δεν τα καταλαβαίνω.

Τα πρόσωπά τους με τρομάζουνε και είμαι χαμένος προκαταβολικά.

Μιλάνε, σαλεύουνε, δεν καταλαβαίνω.

ΚΙ είμαι σαν ένοχος γιατί ξέρω ότι αυτοί θα με δικάσουν .

Τίποτα δεν μπορώ να πω για να με υπερασπιστώ.

Είμαι φυλακισμένος ενός πράγματος εντός μου που δεν το θέλησα.

Άτιτλο 

ΓΡΑΦΩ για εκείνους που ακόμα αγρυπνούν,πάνω σε τούτο τον καιρό.

Της ξεδιαντροπιάς και της αποξένωσης.

Γράφω γι’ αυτούς που πολεμάνε και παλεύουν

στη μεθόριο του θανάτου και της ποίησης .

Γράφω γι αυτούς που υποκινούν την εξέγερση και την έχθρα

μες στων σφαγιασμένων την καρδιά.

Γράφω γι’ αυτούς που μεταφράζουν τα διαγγέλματα

σε πραγματικότητα ζωντανή.

Και που καταγγέλλουν παντού τη σκλαβιά του ανθρώπου,

καταδικασμένου στο μακελειό του καταδικασμένου στον πνιγμό

καταδικασμένου ,μηχανικά καταδικασμένου.

Γράφω γι’ αυτούς που θα καταστρέψουν τους θαυμάσιους καθεδρικούς ,

λημέρι των νεκρών θρησκειών και ρυπαρών από υποκρισία .

Να καούν οι παπάδες ,ο Πάπας να σφαγιαστεί.

Στον πρόναο της Παναγίας των δεινών.

Είμαι αυτό που είμαι…….Je suis comme je suis……….

Είμαι όπως είμαι,

είμαι φτιαγμένος έτσι,

όταν κάνω κέφι να γελάσω,

ναι ,γελώ δυνατά.

Αγαπώ αυτόν που μ’ αγαπά,

Είναι λάθος μου;

αν δεν είναι ο ίδιος

αυτός που αγαπώ κάθε φορά;

Είμαι όπως είμαι .

Είμαι φτιαγμένος έτσι

τι θέλετε περισσότερο;

τι θέλετε από μένα;

Είμαι φτιαγμένος για ν’ αρέσω

και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει

Τα τακούνια είναι πολύ ψηλά,

το μπόι μου είναι μια καμπύλη

τα στήθια μου πάρα πολύ σκληρά

και τα μάτια μου πάρα πολύ κομμένα .

Κι έπειτα λοιπόν

τι σας νοιάζει εσάς;

Είμαι αυτός που είμαι

Αρέσω σ’ αυτόν που αρέσω

τι σας νοιάζει εσάς;

Αυτό που μου συνέβη

ναι, αγάπησα κάποιον .

Ναι κάποιος μ’ αγάπησε

όπως τα παιδιά που αγαπιούνται

απλά όπως ξέρουν ν’ αγαπούν,

ν’ αγαπούν ,ν’ αγαπούν…..

Γιατί με ρωτάτε;

Είμαι εδώ για να σας αρέσω

και τίποτα δεν μπορεί να τ’ αλλάξει.

Je suis comme je suis

je suis faite comme  ça

quand j’ envie de rire

oui je rit aux éclats

j’aime celui qui m’ aime

Est-ce ma faute  à  moi

Si ce n’est pas le même

Que j’ aime chaque fois.

Je suis comme je suis

Je suis faite comme ça

Que voulez-vous de plus

Que voulez- vous de moi?

Je suis faite pour plaire

Et n’y puis rien changer

Mes talons sont trop haut

mes tailles trop cambrée

Mes seines beaucoup trop durs

Et mes jeux trop cernés

Et puis après

Qu’ est-ce que ça peut vous faire

je suis comme je suis

je plais  à qui je plais

Qu ‘ est-ce que ça peut vous faire

Ce qui m’ est arrivé

Oui j’ ai aimé quelqu’ un

oui quelqu’ un m’ a aimé

comme les enfants qui s’ aiment

simplement savent aimer

Aimer,aimer………..

Pourquoi me questionner

Je suis là pour vous plaire

Et n’y puis rien changer

JAQUES PREVERT

«PAROLES»

Τα παιδιά που αγαπιούνται…..

P4201396, a photo by christinehag on Flickr.

Τα παιδιά που αγαπιουνται ,φιλιούνται όρθια
Μπροστά στις νυχτωμένες πόρτες
Και οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο
Μα τα παιδιά που αγαπιούνται
Δεν είν’ εκεί για κανέναν
Και είναι μονάχα η σκιά – τους
Που τρέμει μέσα στη νύχτα
Φουντώνοντας το θυμό των περαστικών
Το θυμό – τους την περιφρόνησή – τους τα γέλια τους και –
τη ζήλεια – τους
Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν’ εκεί για κανέναν
Είναι αλλού πιο μακριά κι από τη νύχτα
Πιο ψηλά κι από την ημέρα
Μέσα στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης – τους αγάπης .

Από την συλλογή Spectacle(1951)
Ζακ Πρεβέρ

Les enfants qui s’aiment

Les enfants qui s’aiment s’ embrassent debout
Contre les portes de la nuit
Et les passants qui passent les désignent du doigt
Mais les enfants qui s’ aiment
Ne sont là pour personne
Et c’ est seulement leur ombre
Qui tremble dans la nuit
Excitant la rage des passants
Leur rage leur mépris leurs rires et leur envie
Les enfants qui s’ aiment ne sont là pour personne
Ils sont ailleurs bien plus loin que la nuit
Bien plus haut que le jour
Dans l’ éblouissante clarté de leur premier amour.

Jaques Prevert

Collection Spectacle (1951)

Η σαύρα…..

P5010307, a photo by christinehag on Flickr.

Η σαύρα της αγάπης
πάλι το ‘σκασε
αφήνοντας στα δάχτυλά μου
την ουρά της
όμως αυτήν κι εγώ
ήθελα να κρατήσω

Jaques Prevert