Μια και ξεκινάνε τα σχολεία και αφού προηγήθηκε το προηγούμενο Post, θέλω ν’ αφιερώσω δυό ποιήματα στα παιδιά, δυο Τούρκων ποιητών
Στα παιδικά όνειρα
υπάρχει πάντα μια χαμένη αγαπημένη.
Την έχει κλέψει κάποιος παλιατζής,
έτσι στα ξαφνικά ένα απόβραδο.
Στα παιδικά μέτωπα
φωλιάζει η δροσούλα των αγρών.
Γι αυτό τόσο λευκό και λείο
φαντάζει των παιδιών το μέτωπο στον ύπνο τους.
Και τα δικά σου παιδικά χρόνια
συγγενεύουν με καλοκαιριάτικους ήλιους και μηλιές.
Θυμάσαι τη σκόνη που ανέβαινε
στην ανηφόρα του νεκροταφείου .
Μια χαμένη αγαπημένη μοιάζει
πάντα μ’ ένα χαμένο βόλο
που σαν θυμάσαι τη λάμψη του
τα μάτια σου βουρκώνουν.
Στα παιδικά όνειρα
κάποτε βρίσκεις το χαμένο σου βόλο.
Οι κερασιές τινάζουνε τα μπουμπούκια
και περιστέρια χαρωπά φτεροκοπάνε.
Αταόλ Μπεχραμόγλου.(1970)
Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά
έστω και για μια μέρα
ας τον δώσουμε να παίξουν
σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι.
τραγουδώντας ανάμεσα στ’ αστέρια.
Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά
σαν ένα τεράστιο μήλο
σαν ψίχα ολόζεστου ψωμιού.
να χορτάσουν μια μέρα τουλάχιστον.
Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά
να μάθει έστω και για μια μέρα ο κόσμος τη φιλία
τα παιδιά θα πάρουν απ’ τα χέρια μας τον κόσμο
θα φυτέψουν αθάνατα δέντρα.
Ναζίμ Χικμέτ