Στον σιδερόχρωμο επάνω ωκεανό…………

Στον σιδερόχρωμο επάνω ωκεανό

έκλαιγε μια χορωδία απέραντη.

Κι οι μακριές αυτές κραυγές που η τρέλα τους

μοιάζει να διατρυπά την κόλαση.

Και μετά ο θάνατος και η σιωπή

να ορθώνονται σαν μαύρος τοίχος……..

 Μερικές φορές αφηνόταν να φανεί μακριά

μια που λικνίζεται φωτιά.

Τελικά εφόσον είναι η κατοικία Του………..

-«Τελικά ,εφόσον είναι η κατοικία Του,

Ο καλός Θεός,είναι πού ΕΚΕΙ;»

-«Σουτ,μου λέει αυτή.Έχει βγει,

τι ώρα κανείς δεν ξέρει να το πει».

«Κι απ’ όλους εμάς ο πιο σοφός .

Λέω εγώ:Ούτε ο ίδιος ο Σατανάς αυτός,

δεν ξέρει μέσα σ’ αυτό τον απίστευτο χαμό

που διάολο Έχει πάει»

PAUL-JEAN TOULET

(Για όλα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας)

Ο δρόμος………

Ο δρόμος μου μιμείται το χαμόγελό σου.

Ο δρόμος μου έχει αδερφές αναρίθμητες.

Βλέπω εκεί ανθρώπους που είναι αδέρφια

να τον υπερασπίζονται μέχρι θανάτου

και πηγαίνω ανάμεσά τους

να κάνω όπως κι εκείνοι.

GÉRARD NEVEU

Ποίημα στο Θεό και στον άνθρωπο…

Θεέ,

Θεέ,αρχικά δεν είναι σ’ εσένα Θεέ που μιλώ.,

δεν είναι στο Θεό που μιλώ,

Θεέ,στην ανυπαρξία σου μιλώ,

εκσφενδονίζω ευθεία τα μάτια μου σαν πέτρες,

όχι κατά πάνω σου,εκσφενδονίζω κατευθείαν τα δυό μου μάτια προς

κάθε κατεύθυνση,

κατευθείαν προς κάθε κατεύθυνση,όπου δεν είσαι

σαν πέτρες,εκσφενδονισμένες μέσα στο κενό όμως

σα χαμένες σφαίρες..

εκσφενδονίζω τη φωνή μου σαν πέτρα προς κάθε κατεύθυνση,

κατευθείαν σε κάθε κατεύθυνση όπου δεν είσαι,

εκσφενδονίζω τη φωνή μου μέσα σ’ όλο το σύμπαν,όμως Θεέ,

σε κανένα μέρος ,αυτί δεν έχεις.

–

Θεέ ,Θεούλη,,αναθεματισμένε Θεούλη μου,

χωρίς γενειάδα,

χωρίς μαλλιά,

χωρίς μια τρίχα.

Δεν είσαι καλός,μήτε αγιασμένος,μήτε αναθεματισμένα καλός,

αναθεματισμένε Θεούλη,δε βλασφημώ,

γέροντα χωρίς ηλικία, κουφέ χωρίς αυτί,

σε δέομαι πολύ λιγότερο επιπλέον.

Δεν έχεις μάτι Θεού ,Θεέ,

ούτε χέρι Θεού,Θεέ,

μήτε πόδι Θεού,μήτε κοιλιά Θεού,

μήτε δέρμα Θεού,Θεέ.

Θεέ χωρίς άνθρωπο

Θεέ χωρίς διιάβολο

Θεέ χωρίς Θεό.

[……..]

Ταλαίπωρε αναθεματισμένε Θεούλη του τίποτα!

δεν είναι δικό σου το λάθος,εάν έχεις αυτή την τριχωτή βρωμόφατσα

άσπρη και ροδαλή άνοιας ζαχαρωτής,

είναι αυτό το κάθαρμα που ζωγράφισε αυτό το σκατό,

είναι αυτός ο παπάς που σε κόλλησε στον ουρανό,

με τον Ανόητο Πόθο του για Παγκόσμιο Φωτισμό,

αυτός είναι που σου μπογιάτισε αυτή την ξεμωραμένη φάτσα

κατ’ εικόνα του,το απαίσιο γερόντιο

χαλώντας και ξεχαλώνταςτα σκληρά μέτωπα των ανθρώπων

per omnia saecula saeculorum {εις τους αιώνας των αιώνων}

RENÉ DAUMAL

JACQUES PREVEL

Άτιτλο 

Αυτή η εποχή που ευνοεί τα βάσανα

Εγκαλεί κι εγώ δεν ξέρω τι το εξεγερμένο.

Μέσα σ’ αυτό τον αναβρασμό που διακυβεύεται

Η ψευδής μαρτυρία πάνω στο τραγικό έδρανο

Της ζωής της αβέβαιης και της καταραμένης

Το παιχνίδι της διασποράς.

Επιχειρεί στα προάστια του θανάτου.

Και η μοίρα εγκαθιστά ένα παρόν

Απανθρακωμένο απ’ τον παγετό του παραληρήματος.

Ο χειμώνας δεν είναι πια ο χειμώνας.

Ο άνεμος δεν πια ο άνεμος

Ο έρωτας δεν είναι πια ο έρωτας.

Η γη δεν είναι πλέον η γη.

Όλα έχουν μεταλλαχτεί μέσα στη χοάνη ,

μιας αλχημείας χαλασμάτων.

Άτιτλο

Είναι πάρα πολλοί.Αυτά που λένε δεν τα καταλαβαίνω.

Τα πρόσωπά τους με τρομάζουνε και είμαι χαμένος προκαταβολικά.

Μιλάνε, σαλεύουνε, δεν καταλαβαίνω.

ΚΙ είμαι σαν ένοχος γιατί ξέρω ότι αυτοί θα με δικάσουν .

Τίποτα δεν μπορώ να πω για να με υπερασπιστώ.

Είμαι φυλακισμένος ενός πράγματος εντός μου που δεν το θέλησα.

Άτιτλο 

ΓΡΑΦΩ για εκείνους που ακόμα αγρυπνούν,πάνω σε τούτο τον καιρό.

Της ξεδιαντροπιάς και της αποξένωσης.

Γράφω γι’ αυτούς που πολεμάνε και παλεύουν

στη μεθόριο του θανάτου και της ποίησης .

Γράφω γι αυτούς που υποκινούν την εξέγερση και την έχθρα

μες στων σφαγιασμένων την καρδιά.

Γράφω γι’ αυτούς που μεταφράζουν τα διαγγέλματα

σε πραγματικότητα ζωντανή.

Και που καταγγέλλουν παντού τη σκλαβιά του ανθρώπου,

καταδικασμένου στο μακελειό του καταδικασμένου στον πνιγμό

καταδικασμένου ,μηχανικά καταδικασμένου.

Γράφω γι’ αυτούς που θα καταστρέψουν τους θαυμάσιους καθεδρικούς ,

λημέρι των νεκρών θρησκειών και ρυπαρών από υποκρισία .

Να καούν οι παπάδες ,ο Πάπας να σφαγιαστεί.

Στον πρόναο της Παναγίας των δεινών.

ARMAND ROBIN

Ο Ξένος

Δε βρίσκομαι παρά φαινομενικά εδώ.

Μακριά απ’ αυτές τις μέρες που σας έδωσα

Προβάλλεται η ζωή μου.

–

Αδέξιος κατακτητής απ’ τις κραυγές μου κυριευμένος,

όπου με διακρίνετε,δεν είμαι παρά ένας ξένος.

Χειρονομίες αγάπης διάσπαρτες παντού,

μου διανοίγω ερημωμένη μια οδό.

–

Από τη μια επιστήμη στην άλλη βρήκα καταφυγή

Λαγός φοβισμένος νιώθοντας επάνω του να σημαδεύουν

Το σοφό ντουφέκι και βέβαιος για τη μοίρα του

–

Κανένα τρόμο δεν στερήθηκα

—

Η ζωή μας

Η προθεσμία για να είσαι άνθρωπος

Παρατείνεται πάντα για πολύ αργότερα απ’ όσο πιστεύαμε.

–

Τείνω σαν τρελός την κούπα των πηγών

Όπου πέφτουν ο καιρός,ο ουρανός ,ο κάμπος.

Για να πέσουν ,λιγότερο βαριά από ένα κλάμα,

Για να μην πέσουν επ’ ουδενί όνειρα ,μηδέ θλίψεις!

–

Όταν η καταχνιά περνάει καβάλα στο σώμα ενός αλόγου λευκού,

Ο ήλιος έκπληκτος μεγαλώνει.

—-

Σε όλα παντού στέκομαι ορθός

Θέλω μέχρι τον τάφο μου να με κακολογούν .

Θέλω και μετά τον θάνατό μου ακόμα να μ’ αρνούνται.

–

Μεγάλη πηγή απείραχτη

Ωραίες μου κραυγές

Αραβικές,ρώσικες κινέζικες, ιαπωνικές

Να με σώσετε δεν μπορείτε!

–

Ποτέ δεν χώρισα τα εδάφη,

Όλες οι καταγέλαστες κραυγές στο στόμα μου σαλέψαν ,

Ξαναπήρανε ζωή

έγιναν απ’ την αρχή στο αίμα μου επάνω σεβαστές.

–

Είχαμια ψυχή από αγάπη και αγνότητα φτιαγμένη,

Πάθη μου υπήρξαν η ομίχλη, τ’ άνθη ,η σελήνη .

–

Εκλέπτυνα την ψυχή μου

Προκειμένου και η πιο αδύναμη σελήνη ,όταν μια γυμνή

την πολιορκεί, να μπορεί σ’ εμένα να βρίσκει στέγη.

Ταπεινή, φίλη,

Για τη μεγάλη αβέβαιη όψη της.

–

Και η νύχτα παρά τα τα μαντατοφόρα αστέρια της

Υπήρξε μια ξένη.

———-

Χωρίς πατρίδα

Κυνηγώντας με από χώρα σε χώρα ,έψαξα σε κάθε τόπο συνεργούς

για να με βοηθήσουν ανάλγητα να μ’ εξορίσω¨ μουσαφίρης άγρια αχάριστος.

παρακάλεσα τους ανέμους που με υποδέχονταν να με μεταφέρουν προς καταιγίδες όπου θα ένιωθα αναποφάσιστος και απειλούμενος.

–

Θα είμαι για κάθε εποχή ένας παράξενος ξένος:

Θα έχω περάσει τις μέρες μου παύοντας τη ζωή μου.