Με αφορμή την επέτειο της Πρωτομαγιάς και εν μέσω πανδημίας αφιερώνω ένα απόσπασμα από «το μοιρασμένο τραγούδι» του Πάμπλο Νερούντα. Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις , παραθέτω μια νότα αισιοδοξίας για ένα ανθρώπινο αύριο.
Εγώ είδα
–
όπου κι αν βρέθηκα,
ακόμα και στ’ αγκάθια
που θέλησαν να με πληγώσουν,
βρήκα πως ένα περιστέρι
πετούσε ράβοντας
την καρδιά μου με άλλες καρδιές.
–
Βρήκα παντού
ψωμί, κρασί, φωτιά, χέρια,
στοργή.
–
Εγώ κοιμήθηκα
κάτω από όλες τις σημαίες
ενωμένες
όπως κάτω από κλώνους
ενός μόνο δάσους
πράσινου
και τ’ αστέρια ήταν
αστέρια μου.
–
Από τους λυσσαλέους
αγώνες μου
από τις οδύνες μου
δεν φυλάω εγώ τίποτα
που να μην μπορεί να σας χρειαστεί.
–
Το ίδιο όπως και η γη
ανήκω κι εγώ σε όλους.
–
Δεν υπάρχει ούτε μια
σταγόνα μίσος , σ’ ολόκληρο
το στήθος μου. Ανοιχτά
πηγαίνουν τα χέρια μου
μοιράζοντας τα σταφύλια
στον άνεμο.
–
Γύρισα από τα ταξίδια μου.
Αρμένισα χτίζοντας
τη χαρά.
–
Είθε ο έρωτας να μας
υπερασπίζει.
–
Ας ορθώσει την καινούργια
φορεσιά του
το τριαντάφυλλο. Και η γη
ας εξακολουθεί, ατέλειωτα ανθισμένη
ν’ ανθίζει.
–
Ανάμεσα στις κορδιγιέρες
και στα χιονισμένα
κύματα της Χιλής
ξαναγεννημένος
στο αίμα του λαού μου
για σας όλους,
για σας τραγουδώ.
–
Είθε να μοιράζεται
κάθε τραγούδι
στη γη .
–
Είθε να φουντώνουν
τα τσαμπιά. Να τα
διαδίνει ο άνεμος.
Αμήν.
